Premaye palamu pem kawa - Dayan Witharana

ප්‍රේමයේ පළමු පෙම් කව....

ප්‍රේමයේ පළමු පෙම් කව දිග හැරුම ඔබට

සිත තුලම රැදෙනා

මා හදෝ දුළන අවපස සරා සද ඔබ

සිහිනයෙන් දකිනා

පපුතුරේ ගැඹුරු තුරුලේ සුසුම් පොද නුඹ

අත් හැරුම දන්නා අත් නොහැරම හිදිනා

රදව ගනු නොහැකි සද පිණිබරම කදුළු

සැගව රුව සොයනා

සියපතකි හිරු දවනා

ගායනය - දයාන් විතාරණ

පද - වින්ද්‍යා හේමාලි

සංගිතය - රදිෂ් වැන්දබෝනා

 

Premaye Palamu Pem Kawa - Dayana Witharana

ප්‍රේමයේ පළමු පෙම් කව....

ප්‍රේමයේ පළමු පෙම් කව දිග හරුම ඔබට

සිත තුලම රැදෙනා

මා හදෝ දුළන අවපස සරා සද ඔබ

සිහිනයෙන් දකිනා.......

පපුතුරේ ගැඹුරු තුරුලේ සුසුම් පොද නුඹ

අත් හැරුම දන්නා අත් නොහැරම හිදිනා.....

රදව ගනු නොහැකි සද පිණිබරම කදුළු

සැගව රුව සොයනා

සියපතකි හිරු දවනා......

ගායනය - දයාන් විතාරණ

පද - වින්ද්‍යා හේමාලි

සංගිතය - රදිෂ් වැන්දබෝනා

ඒ තේජාන්විත රුවත් අපට අහිමි වී අවසන්ය...

නොනවතිනා කදුළු කථාවල ජාතියෙහි අවාසනාවන්ත අවසානයක බිහිදොරත් එතැනමය...

අවසානයක් නැත....එය යළි යළිත් සිදුවෙමින් පවතී...වන පෙත් එකළු කල දළ ඇතුන් එකා පිට මැරී වැටෙමින් මේ ලක් දෙරණ සිප ගනිමින් සිටී...මේ කථා පුවත සවන් වැකෙනා බොහෝ දෙනෙකු හට ඉහළට ගත් හුස්ම පොද පවා පහළට හෙලීමට අමතකව යන්නේය...එවන් හැම මුහුණකින්ම මුව අයා අහස දෙසට හුවා පිටකරනුයේ සපායන්මය...නමුත් මේ වන විට සිදු විය යුතු සියල්ලම සිදු වි අවසන්ය...ගල්ගමුවේ වන පෙතම සිරියෙන් බැබල වූ ඒ සුන්දර ඇත් රජු දලපූට්ටුවා තම අවසන් හුසම පොදත් හිතක් පපුවක් නොමැති මිනිසුන් ඉදිරියේ හෙලා අවසන්ය...  දෛවය තමනට උරුමකරදුන් අඩි හතරහමාරක් පමණ  වූ ඒ සුන්දර දල යුවල නිසාම මස් වැද්දන් පිරිසකගේ ගිනිකදයකට ජීවිතයෙන් වන්දි ගෙවා අවසන්ය...

හස්තියෙකු යනු දේශයකට සම්පතකි....එයිනුත් දළ ඇතෙකු යනු මිල කල නොහැකි වස්තුවකි...නමුත් දළ පූට්ටුවන් වැනි හස්ති රජුන් රටකට බිහිවන්නෙ ඉතාමත් කළාතුරකිනි...එවන් ඇත් රජුන් දේශයකට වාසනාවකි...පෙර රජ දවසනම් ඔවුන් උපතින්ම වාසනාව තුරුළු කොට ගෙන පැමිණෙති....නමුත් මේ කළියුගයෙහි නම් එම වාසනාවම ඔවුන්ට අවාසනාවම කැදවති...කාලය, දිවිපය,දේශය බලා ඔවුනට ඉපදෙන්නට හැකිනම් මෙකල කිසිවිටෙක ඔවුන් මේ ලක් දෙරණ මත නුඋපදිනු  ඇත...කෙළ පෙරමින් ඇත් දල ඇති හස්තින් වෙත ඉව අල්ලන මස් වැද්දන් බහුල කලෙක....හැම දෙයක්ම මුදල් මත තීරණය වන කලෙක ඔවුන් මේ දෙරණ මත නූපදිනු ඇත...ගල්ගමුව වන පෙතම අද පාළුවට ගොස් ඇති බවට කිසිදු සැකයක් නැත...තනි ඇතෙකු වුවද ඇතැම් විට මොහු මෙම වනයෙහි මුළු අලි රංචුවකටම නායකයෙකු වන්නට ඇත...මෙය ඛේදයකි....නැත මේය ඛේදයකටත් අපිටට ඇදි යන කථවකි...නීතිය රැකිය යුතු උන්ම නිතිය වල්වද්වමින් රැහිරැ මාන්සයන්ගෙන් තම අතමිට සරුකර ගන්නට වෑයම් කරනා විටෙක මෙය ඛේදයකටත් එහා ගිය කථාවකි...

සත්තකින්ම මෙය අප දේශයට සාපයකි...පනාමුරේ ඇත් රාජයාගේ සිට ගල්ගමුවේ ඇත් රාජයා දක්වා සිදුවූයේ එකම කථාවකි...ජාතියක උත්තමම වස්තුව වන ශ්‍රී දන්තධාතුත්වහන්සේ වැඩමවන්නේ රජකුලෙහි අතෙකු පිටමය...ලොව එවන් අසිරිමත් සිදුවිමක් වන එකම දේශයක එවන්ම ඇත් පරපුරකට ආරක්ෂාවක් රැකවරණයක් දෙන්නට නොහැකි පාලකයන් වේ නම් ඔවුන්ගෙන් ඇති කුමන පලයද..අවසන කියන්නට ඇත්තෙ ඒ වූ ශාපයම අප ජාතියට වැදි අවසන් භවය...නොනවතිනා කදුළු කථාවල ජාතියෙහි අවාසනාවන්ත අවසානයක බිහිදොරත් එතැනමය...

 2017 - 11 - 30 ප.ව 02.00 චමන්ද ජයනාත් ජයසූරියග

දඩුලේනෙකු පිළිබද එක් කථාවක්.......

එක අතකින් එය අපටත් සිත් වේදනාවක් ගෙන දෙන්නක් විය...ඒ ඔවුන්ට අයිති ලෝකයෙන් මොහු දැන් බොහෝ දුර නිසාය...

දඩු ලේනුන් යනු ඉතා සුන්දර සත්ව විශේෂයකි...හඩ නගා කැ ගසන විට මුළු වනයම දෙවනත් වන තරමට ඔවුන්ගේ ශබ්දය තිව්රය...ගැහුණු සතුනට වඩා පිරිමි සතුන් වඩාත් අලංකාරයෙන් යුක්තය...නමුත් ඇබ්බැහි වූ විට ගෙවතු වල ඇති සැම පළතුරකටම මොවුන් වග කියනු ලැබේ...

දඩු ලේනෙකු ගැන මේ මතකය මා පාසැල් යන කලට දිවයන්නකි...
අද මෙන්ම එදත් අප වත්ත පුරාම දඩුලේනුන් නිතරම දකින්නට ලැබෙන සත්ව විශේෂයක් වි සිටියේය...බොහෝ විට තුන් හතර දෙනාගේ රංචු වශයෙන් මහ ගස් මුදුන්වල ඔවුන් නිරන්තර සෙල්ලෙමෙහි යෙදී සිටියේය...රඹුටන්,ජම්බු,කොකෝවා,පේර සැදේනා වාරයන්ට ඔවුහු සෙල්ලම අමතක කොට පළතුරු රස වලට ලොල් වී පහලට බැස ඒවායෙහි රස විදින්නට පුරුදුව සිටියේය....එකල මා හත හෝ අට ශ්‍රේණියෙහි ඉගෙනුම ලබන අවධිය විය...එක් සවස් කලෙක කපුටන් විසින් කොටා බිම දමන ලැබූ දඩුලේනා පැටියෙතු අප නැන්දාට හමු වි තිබුණි...ඇවිදගැන්මටවත් නොහැකි ,ලෝම පවා නොවැඩුණු, රතුපැහැති ඉතා කුඩා පැටවෙකු වු බැවින් ඇය විසි ඔහු අප ගෙදරට ගෙනාවේය...

ඇතැම් විට නැතිවු පැටවා ගෙනයැමට ඔහුගේ මව පැමිනේදෝයි විපරමින් බලා සිටියද එවන් සලකුණක් හෝ නොවිය...එදා සිට ඔහු අප සැමගේම ආදරණ කරුණාව සෙනෙහස මැද පහන් වැටි මගින් ලබාදුන් පිටිකිරිවල බලයෙන් හොදින් වැඩෙමින් වුන්හ....අප ගෙදර බළලුන් සිටි හෙයින් ඔහු වෙනුවෙන් වෙනම කාමරයක් පවා වෙන් කෙරිණි...නමුත් කිසි දා කුඩු නොකලහ...

මාස හය හතක් යන විට මනාව වැඩුණු පාෂ්ඨිමත් දඩුලේනා පැටවෙකු අප කාගේත් ආදරය දිනා ගනිමින් දුව පනිමින් අප සමගම ජීවත්වෙමින් සිටියහ...කළු සුදු දුඹුරු වන් ඉතා අලංකාර වර්ණ රටාවන්ට මෙන්ම ලොම්පිරුණු පිරුණු ශරීරයත් උරුම කම් කියූ ඔහු දකින කාගේත් ආකරශනයට මෙන්ම ආදරය දිනාගැන්මට සමත් වන්නෙක්ව සිටියේය....මිනිස් වාසයට හුරු වි සිටි ඔහු කිසිදු කුලෑටි කමන් නොපෙන්නුවේය...ඇතැම් විට අම්මා විසින් මේසය මත මා උදෙසා හදා තිබෙනා කිරි කොප්පය පවා ඔහු විසින් අප දෑස් ඉදිරිපිටදීම රස වින්දේය...පාසැල් ඇරී ගෙදර ආ විගසම ඔහු මා ළගටම වි සිටින්නට පුරුදුව සිටියේය...තරහ ගිය විට දත් නොඇනෙන සේ තොල්පෙති වලින් මා සපා කන අවස්ථා අනන්ත විය....එසේ නොමැතිනම් මා අසලට මද වේලාවක් යනතුරා පැමිණිමට අකමැත්ත පළකරමින් සිටියේය...නමුත් ඔහු දෙස අවධානය යොමු නොකර මදවේලාවක් ගත වන විට, භියක් හෝ යම් ශබ්දයක් ඇසෙන විට යළිත් මා වෙතට දුවන් එන්නට හුරුව සිිටියහ...කිසිදාක අපෙන් ඈතකට නොයා අප ලගටම වි සිටින්නට පුරුදුව සිටියේය...

කාලය උදා විය... වසරක් පමණ ගතවිය..අනෙක් දඩුලේනුන් ගස් මුදුන් වල සෙල්ලම් කරන විට මේ පෘෂ්ඨිමත් සුරතලා අප සමගය...එක අතකින් එය අපටත් සිත් වේදනාවක් ගෙන දෙන්නක් විය...ඒ ඔවුන්ට අයිති ලෝකයෙන් මොහු දැන් බොහෝ දුර නිසාය...දවසක් අප්පච්චී එක් යෝජනාවක් කලේය...ඒ කෙසේ හෝ අර දඩු ලේනුන් රංචුව සමග අප හිතවතාද එක්කිරීමය...ඒ දිනය මා ඉතා දුක සේ ගෙවූ දිනයක් විය...එසේම හොදටම කදුළු හැලූ දිනයක් විය..කෙසේ හෝ සැමගේ මැදිහත්වීමේ ප්‍රතිඵලයක් සහ ඔහුගේ අනාගත සුබසිද්ධිය උදෙසා අවසන මාද එයට අකමැත්තෙන් මෙන් එකග විය..දිනය උදා විය පසුදා සවස පුරා වසරකටත් වැඩි කාලයක් අප සමගම වුන් මේ දගකාර සුරතලා අපෙගෙන් සමුගන්නා මොහොත උදා විය...එදින අප නිවස පැත්තකින් ඇති රඹුටන් ගස මුදුනෙහි දඩුලේනුන් තුන් හතර දෙනෙකුම සුපුරුදු ලෙස සෙල්ලෙමෙහි යෙදෙමින් සිටියේය...දැන් මේ දගකාර සුරතලා මා සුරතෙහිය...සැවොම වටව බලා හිදිනුයේ ඉළගට සිදුවන්නෙ කුමක්ද යන්න කියාය...

මා දැන් දඩු ලේනා සමග රඹුටන් ගස සමිපයටම පිවිස ඇත...මා හිමිහිට අප හිතවතා දැතින් ඔසවා රඹුටන් ගසෙහි කද මත තැබීය..එය ඉතාමත් වේදනාකාරී මොහොතක උදාව විය...සියලු හැගිම් යටපත් කරගනිමින් මා ඔහුට පිටුපා ඈතට යාමට තැත් කරන විට විශාල සතෙකු මා උරහිස මතට පනිනා වැනි හැගිමක් දැනුනි...නිය වැදීමෙන් උරහිස පුපුරු ගසන්නට විය...ඒ ඔහුය....ඒ කෙනෙහිම ඔහු මා ශරීරය පුරාම දිවයන්නට විය... ඔහු තබන හැම අඩියක් පාසාම නිය පහර තව තවත් තදෙන් මා ශරීරයට වදින්නට විය...නමුත් නැවත වරක් මා දැතට ගත ඔහු යළිත් වරක් රඹුටන් ගසෙහි මදක් ඉහළට වන්නට තැබුවෙමි....ඉන් පසු ඉන්මනින් අනෙක් පිරිස සිටි තැනට දිව ගියෙමි...තැබු තැනම මද වේලාවක් නිසොල්මන්ව සිටි අප සුරතලා හිමි හිමින් ගස මතට අඩි කිහිපයක් නැගිය...ඉහළ අතුඋඩ සෙල්ලෙමෙහි යෙදි සිටි දඩුලේනුන්ගෙ සෙල්ලම නතර වි තිබුණි...පුදුමයකි මදවේලාවක් ගතවන විට ඔවුන්ගෙන් අයෙකු අප සුරතලා දෙසට පැමිණෙමින් සිටියේය....

අප සුරතලා දැන් හිටිතැනම නිසොල්මන්ව සිටී...ආගන්තුක දැවැන්තයා දැන් ඔහු ලගමය...උත්සාහය ඉතාම සාර්ථක බව කාගෙත් මතය විය...සැම සිත් සතුටෙන් පිනා ගොස් තිබුණි...නමුත් සතුටට වඩා දුකක් මා සිත වෙලා ගනිමින් තිබුණි...නමුත් එක්වරම සිදු වු දෙය අප කිසිවෙකුටත් සිතා ගැන්මටවත් නොහැකි විය...අප සැවොම සිතා සිටියේ ඔවුනගේ රැළට අප සුරතලාද එක්කරගනු ඇති බවය...නමුත් මද වෙලාවක් අප සුරතලාගෙ මුව ඉවකරමින් සිටි අර රැළෙහි දැවැන්තයා එක්විටම කැගසමින් සපා කැමට ඔහුගේ ශරීරය මතට කඩා පැන්නේය...එකෙනෙහිම අප හිතවතා රඹුටන් ගසෙන් බිමට ඇද වැටුණි...මා දිවගොස් ඔහු දෑතින් ඔසවා ගතිමි...සිතට දැනුන සතුට අපමණ විය...ඒ සමගම දැනුන තරහව නිසාවෙන් මා සැමටම දොස් නැගුවෙමි....ඉන් පසු පෙර විලසම ඔහු බොහෝකලක් අප සමගම දිවි ගෙවමින් වාසය කලේය......

2017 - 11 - 15  මා විසින් මුහුණු පොතට එක්කල ලිපියකි.

මිහිපිට ලෝකය (ගොළුබෙල්ලන්).......

එය එලෙසනම් මා පෙර කිව් ගොළුබෙල්ලාද කාඩ්බෝඩ් කැබලි අනුභවකරමින් ඒ සිදුකරනුයේ එම කාර්යයම වන බව මට අවසන් වශයෙන් සිහිපත් වූ කරුණමය...

එම උදෑසන ඔවුන් ගැන තිබු බොහෝ සිතුවිලි වෙනස් කල උදැසනක් ව්ය...පිටත බිත්තියෙහි ගසා තිබු එක්තරා කාඩ්බෝඩ් ආවරණයකි...වැසි සමය හේතුවෙන් එය මදක් තෙමි තිබුණි...පුදුමයකි...එහි බොහෝ තැන් යමෙකු විසින් සිදුරු වන ලෙස කා දමා තිබෙනු දක්නට ලැබුණි...පෙර දිනවලද මෙම දසුන දුටු නමුදු එය සිදු වන්නේ නොඑසේනම් සිදුකරනුයේ කවරෙකු විසින්දැයි සොයාගැන්මට නොහැකිව තිබුණි...නමුත් වැසිබර සිතල උදෑසන මේ දෙයට වගකිය යුතු අයවලුන් නිරාවරණය කොට දී තිබුණි...ඔහු වැහිපොදක සිතලක බොහෝ සක්‍රීය ලෙසක එමකාර්යෙහි නියැලෙමින් සිටිනු දක්නට ලැබුනි...ඒ ගොළුබෙල්ලෙකි...තෙත් වු කාඩ්බෝඩ් තම රසබර ආහාරය කොටගෙන ජීවත්වන්නට හුරු වූ දැවැන්ත ගොළුබෙල්ලෙකි. (ඉහතින් දැක්වෙනුයේ එම ඡායාරූප පෙළය)

ගොළුබෙල්ලන් යන නම සවන් වැකුණු සැනින් අප මතකයට නිසැකයෙන් නැගෙනුයේ උදාසින බව...කම්මැලි බව....කොහේ හෝ තැනකට වී වකුටුව නිදා ගැනීම යන කාරනාය....නමුත් ඔවුන්ගේ ආහාර ගැනිම යන කාරණයේදී මේ සියල්ලම මුසාවක් කොට දමා ඇති බව ඒ සිතල උදැසන මට පසක් කොට දෙමින් තිබුණි.....

ලොව පුරා වෙසෙන ගොළුබෙල්ලන් විශේෂ රාශියකි...ජලයෙහි මෙන්ම ගොඩබිමද මොවුන් එකසේ වාසය කරති...විද්‍යාත්මකව මොවුන් හදුන්වනුයේ මොලුස්කාවන් නමිනි... Lissachanting Fulica යනුවෙන් මොවුන්ව ඉංග්‍රිසි බසින් හදුන්වනුලබයි...ගොළුබෙල්ලෙකු පැයකට ගමන් ගන්නා දුර ලෙස සදහන් වනුයේ කි.මි 0.047කි. මොවුන්ගේ ගමන්මග එසේත් නැතිනම් සංචරණය පහසු විම උදෙසා යම් කිසි ලිස්සන සුළු ද්‍රාවණයක් ශරීරයෙන් නිකුත් වෙති...ඔවුන් ගමන් ගත් මාවත් හොදින් නිරික්ෂණය කරන කල ආලෝකයට දිලිසෙනුයේ එහෙයිනි..බොහෝ විට සිතල සහ අදුර මොවුන්ගේ සත්‍රියතාවය තිවෘරකරති...එසෙම් ඔවුන් එවන් තැන් තම ලැගුම්පලවල් ලෙස භාවිතාකරති... පිටතින් පිහිටි කටුව බොහෝ ගොළුබෙල්ලන් හට තම සදාතනික ආරක්ෂාකාරී නිවහන වේ...කුමක් හෝ අනතුරක සේයාවක් හැගුනු විට ඔවුන් තම කටුව තුලට හැකිලේ.. ගොළුබෙල්ලෙකු සතු දත් ප්‍රමාණය 25000කට වැඩි බව සත්ව විද්යා
ඥයින් පවසති...එසේ දිරාගොස් කැඩී යන හැම දතක් පාසාම තවත් දතක් හටගනිති....ගොළුබෙල්ලන් පරිසරයට විවිධත්වයක් සජීවිබවක් සුන්දරත්වයක් එක්කලද කාෂිකර්මාන්තයේදි ඔවුන් හදුන්වනුලබනුයේ පළිබෝධකයන් වශයෙනි...ගොවියාගේ සතුරෙකි...එනම් මොවුන් බොහෝ වගාවන් පැළෑටි අවධියේම තම ආහාරය කොට විනාශ කොට දැමිම හේතුවෙනි...

ගොළුබෙල්ලන්ගේ ප්‍රධාන නිලෝපිකයා වනුයේ ඇටිකුකුළන්ය...ඇතැම් වෙනත් මාංශ භක්ෂක සතුන්ද ගොළුබෙල්ලන් තම ආහාරය ලෙස ගොදුරුකොට ගත්තද, ඇටිකුකුළන් සහජයෙන්ම ගොළුබෙල්ලන් තම ආහාරය ලෙස භාවිතා කිරීමට මහත් අභිරුචියක් දක්වති...කාන්තාරවල වෙසෙන ඇතැම් ගොළුබෙලි විශේෂ එකදිගට වසර තුනක් පමණ නිද්‍රාශීලිව සිටින බව කියනු ලැබේ...පළිබෝධකයෙකු ලෙස සැලකුවද ගොළුබෙල්ලන් සිටින පරිසරය ඉතා සශ්‍රීක බව කියනු ලැබේ..ඒ ඔවුන්ගේ බහිශ්‍රාවීය ද්‍රව්‍ය සමග නයිට්‍රජන්ද මහපොළොවට එක් විම හේතුකොටගෙනය...ගොළුබෙල්ලන් සතු ඉදිරිපස පිහිටා ඇති දිගු ඇන්ටනා දෙකක් වැනි අවයවයෙන් ඔවුන් තම මාර්ගයන් සොයාගනිති...මක්නිසාද යත් ඔවුනට දෑස් නොපෙනෙන හෙයිනි.එම කෙලවරින් ඉතා ප්‍රභල තරංග රටා අවශෝෂණය කරගැනිමට එවුනට හැකියාව ඇත.

ගොළුබෙල්ලන් ඉතා රසවත් ආහාරයක් ලෙස ලොව ඇතැම් රටවල් භාවිතාකරනු ලබති...චිනයෙහි ගොළුබෙලි සුප් ඉතාරසවත් පානයක් ලෙස භාවිතාකරනු ලබන බව පැවසේ... ශ්‍රීලංකාවේ විසූ බලංගොඩ මානවයාද අදින් වසර 125000 ට පමණ පෙර ගොළුබෙල්ලන් තම ආහාරය ලෙස භාවිතාකොට ඇති පුරාවිද්යාාත්මක සාදක සාක්ෂි දරයි... ලොව විශාලතම ගොළුබෙල්ලන් ජීවත්වනුයේ ඕස්ට්‍රේලියාවේය..ඔවුන් සෙ.මි 77 පමණ විශාල වන බව පැවසේ... Parenteroxenos doglieli නමින් මෙම ගොළුබෙලි විශේෂය හදුන්වනු ලබයි....ගොළුබෙල්ලන් පැටවුන් බිහිකරනු ලබනුයේ බිජු මගින් ඇතැම් ගොළුබෙල්න් වරකට බිජු 100-150 පමණද ඇතැම් ගොළුබෙල්ලන් වරකට බිජු දහස්ගනනක්ද දමනු බලන බව සත්වවිද්යාවඥයින් පවසති.ගොළුබෙල්ලන් සතු සෙලමය ද්රාලවනය විවිධ රුපලාවන්ය කටයුතු උදෙසාද ඇතැම්විට භාවිතාකරනු ලබති...

අනෙක් සැම සතෙකු ලෙසම ගොළුබෙල්ලන්ද අද පරිසරයෙන් සිඝ්රලයේ වද වි යන සත්ව කොට්ාශයක් බවට පත්ව ඇත...කෘෂිරසායනික ද්රදව්යි සහ පරිසර දුෂණය මෙයට ප්‍රභල ලෙස දායක වු කරුණ ලෙස සත්වවේදින් පෙන්වාදෙති...නමුත් වසර මිලියන ගනනක් පුරා පරිසරයෙහි විවිධ බලපැම්වලට ලක්ව වුවද ගොළුබෙල්ලන් අද දක්වාද ජීවත් විමට ඔවුන් සතු කිසියම් රහසක් පවතින්නට පුළුවන...චාල්ස් ඩාවීන්ගේ පරිණාමවාදයට අනුව මිහිපිට වෙසෙන යම් ජීවියෙකුට වරණය නොවි නොනැසි ජීවත්විමට හැකිවනුයේ පරිසරයට අනුව ඔහුට ඇති හැඩගැසිමේ කුසලතාවය අනුවය...එය එලෙසනම් මා පෙර කිව් ගොළුබෙල්ලාද කාඩ්බෝඩ් කැබලි අනුභවකරමින් ඒ සිදුකරනුයේ එම කාර්යයම වන බව මට අවසන් වශයෙන් සිහිපත් වූ කරුණමය...

2017 -11 - 03 ප.ව 08.37 චමින්ද ජයනාත් ජයසූරිය මුහුණු පොතෙහි තැබූ සටහනකිග

Dark pic....

වෙරළ ඇයි ඔබ -නලින් ජයවර්ධන

ජීවිතය...ඡේදයක් නොකඩපු කථාවක්......

ජීවිතය...ඡේදයක් නොකඩපු කථාවක්......

අහන්නවත් කෙනෙක් නැතිව ඉගෙන ගන්න එකම දෙයක් ඇත්නම් ඒ තමයි ජිවිතය...

දුක.... සතුට... කදුල...  සුසුම... මේව ජීවිතය පුරාවටම ඇදිල යන දේවල්...මම ඉන්න තැන ඔබ හෙටත්...ඔබ ඉන්න තැන හෙට මමත් ඉන්න පුළුවන්...අහන්නවත් කෙනෙක් නැතිව ඉගෙන ගන්න එකම දෙයක් ඇත්නම් ඒ තමයි ජිවිතය...කදු හෙල්, තැනිතලා, ෂේමභූමි, කාන්තාර, වනදුර්ග පසුකරමින් යන අපි හැමෝගෙම මේ ජීවිත තුල විටක සිගන්නෙකුත් තව විටෙක රජෙකුත් නිරතුරුවම වාසයකරනව...ශක්තියකින් ඔප වැටිල පධාර්තයකින් ගොඩනැගුණු මේ ලෝකයෙහි...සමහර විටෙක පැතු දේවල් වියැකි යමින් නොසිතූ දේවල් සිදුවන විට ඇස් කදුළින් තෙත් වෙමින් නෙත් පොලොවට බරවෙනව...අන්න එහෙම තැන්වලදි ජිවිතය අපට ඉවසීම කියන දෙය කියල දෙනව...යථාර්තය තේරුම්ගත් බොහෝ මිනිසුන් නිහඩත්වයට ගරුකරනව...ජීවිතය ඒක හරියට සමාවක් නැති විභාගයක් වගේ...ඉරි ගහල ලිවිය යුතු ගැටලු වගේම හොදට හිතල දිර්ඝව ලිවිය යුතු ගැටලුත් හමුවෙනව...වැරදියට ලිව්වොත් රිදුමත් එතැනකට නිතැතින්ම එක්වෙනව...නිවැරදිව ලිව්වොත් සතුටත් එතැනකම තියෙනව...එත් සතුටකට වඩා රිදුමකට අතවනපු ගැටලු ජිවිතයට පන්නරය දෙමින් ජිවිතයෙහි හැම මායිමක්ම ස්පර්ශකරවනව....ඔබ හිතන තාලයට නෙමේ මම හිතන්නේ...මම හිතන තාලයට නෙමේ ඔබ හිතන්නේ...මොකද  ඒ මේ ලෝකෙ නිරතුරුවම රැදිල තියෙන්නෙ වෙනස් බව තුල නිසා...නමුත් ඒ වෙනස් බවේ හැම අංශුමාත්‍රයක් තුලම ජවිතයෙහි යථාර්ථයත් සැගවිලා තියෙනව...අපි සත්‍ය දකිනව...නමුත් අවබෝධකරගන්නෙ නැ...අපි හැමදාමත් සිහින මවන්නේ  පාටපාට මල් පිපුණු සේද මාවත් දිගේ පියනගන්න ...ඒකයි බොරලු පාරවල් දුටුවිට එකවිටම  ජිවිත කඩාහැලෙන්නෙ....මේ ලෝකෙ බොහෝ මිනිසුන් සටන් කරන්නෙ අනෙක් මිනිසුන් සමග...මේ ලෝකෙ හරිම පුංචි මිනිසුන් සංඛ්‍යාවක් තමයි

තමන්ම සමග සටන් වදින්නෙ...එහෙම කරපු බොහෝම පුංචි මිනිසුන් සංඛ්‍යාවකුයි ජීවිතය ජය ගනිමින් ජය මාවත් කරා පියමනින්නේ....මොකද තරහක් ද්වේෂයක් වෛරයක් ආපු විටක එය පාලනය කරගන්නට බැරිනම්...ඒ තැන්වලදි පරාජය වන්නෙ ලෝකය නෙමේ අපි අපිම වන නිසා...  

2017 - 09 - 09 ප.ව 01.47 චමින්ද ජයනාත් ජයසූරිය.

විහග පත් අතරෙහි රැදවුනු ආදරය...විශ්වාසය.....රැකවරණය 

ස්වභාදහම... එය නොනිමි රහස් ගොන්නක එකතුවකි....ඔබ එයට සමිප වන සැමවිටක එය ඔබේ ජිවිතයට පාඩම් රැසක් කියාදෙති.... මේ පුවත්පතක මා දුටු ආදරය...විශ්වාසය...රැකවරණය යන තුන්කාරණා ස්වභාදහමේ එක්තැනකට කැටිකොට විහග මුව තුඩු මතින් කියාදෙන සුන්දර කථාවක දිගහැරුමකි...

මහ ගස් තුරු මුදුන් වල හිදන් කෑක්....කැක්....ගා කෑ ගසන කෑ දැත්තන් මට ඉස්සර පෙන්නන්ටවත් බැරිය...ඒ එක මා ඔහුන්ගේ කෑ ගැසීමේ රටාවට ඇති අකමැතිබවය....දෙක ගේ ඉදිරිපිට ඇති කහපාට මල්ගහේ ඇති අහිංසක පුංචි කුරුල්ලන්ගෙ කැදලි දෑ කැත්තක් වන් මහ හොටෙන් උන් සැහැසි ලෙස කඩා විනාශ කර දැමිමය...තුන ගෙ ඉදිරිපිට ඇති රතු පාට ජම්බු ගසෙහි ඇති ගෙඩි නිකරුනේ හොටෙන් කඩා බිම දැමිමය...මේ නිසාම ඉස්සර මා කැ දැති යන නමටත් අකමැතිය...

නමුත් කැ දැත්තන්ගේ උපතෙහි කථාව හරි පුදුමය... එමෙන්ම හරි විශ්මිතය.... මේ කථාව ඔවුන් පිළිබද සිතුවිලි මා වෙනමම මානයකට ගෙනයැමට සමත් විය...කුරුළු ලොවෙහි ආදරය...විශ්වාසය...රැකවරණය...කැටිවුන උපතකට උරුමකම් කියනා විහගුන් වන්නේ කෑ දැත්තන්ය...කිරිල්ලිය බිජු ලෑමට ආසන්නවෙත්ම කෑදෑති කුරුල්ලෙකු ඉතා ශක්තිමත් ගස් බෙනයක් සොයාගනිති...එය ඉතා හොදින් පිරිසිදු කොට ඔහු කිරිල්ලියට එය සුවපහසු නවාතැන් පලක් බවට පත්කරදෙති...නමුදු ඉන් පසු සිදු වන දෙය හරිම ආශ්චරය්‍යමත් ජනකය...කැ දැති කිරිල්ලිය එහි බිජු දැමු පසු කිරිල්ලියට තම හොට පමණක්  පිටතට දැමිය හැකි වන පරිදි කෑ දැති කුරුල්ලා විසින් ලාටු සහ මැටි වර්ග භාවිතාකොට බෙනය පටලයකින් වසා දමති. ඉන් පසු තම ආදර බර කිරිල්ලියටත්....බිජු වලින් පැටවුන් බිහි වු පසු පැටවුන්ටත් කෑමත් ජලයත් රැගෙන විත් දෙනු ලබනුයේ මේ දයාබර කැදැති කුරුල්ලා විසිනි...මෙය දිවාකාලයේ සැමවිටම සිදුවන ක්‍රියාවලියකි...කිරිල්ලිය මෙන්ම පැටවුන්ද මේ විලසින් කුරුල්ලා විසින් නොකඩවා ආරක්ෂා කොට රැකබලාගනිති...දින සති මේ විලසින් ගෙවි යන කල කිරිල්ලියගේ සියලුම  පියාපත් බෙනය තුලම සැලි යයි...ඉන් පසු පැටවුන්ගේ මෙන් කිරිල්ලියගේද පියාපත් නැවුම් ලෙසින් වැඩීම ඇරබේ....මාසයක් පමණ ගතවන විට පැටවුන් හොදින් වැඩෙත්ම මේ දයාඹර කැදැති කුරුල්ලා පැමිණ තමන් ආවරණය කල අර ලාටු සහිත පටලය තම මුවින් සෙමින් ඉවත් කරනු ලබයි....ඒ මාස ගනනකට පසු කිරිල්ලියත් ජීවිතයෙ ප්‍ර‍ම වර පුටවුණුත් නිල් අහස දකින දවසයි.... ආ තව පුංචි දෙයක් ලියන් අමතක වුනා කවදා කොහේදි හරි ඔබ කැදැති කුරුල්ලෙකු මියගොස් සිටිනවා දුටුවහොත්.... මතක තියා ගන්න කොහේ ඈත අසැති ගස් බෙනයක කිරිල්ලියකුත් පැටවුන් කිහිපදෙනෙකුත් තනි වි සිරව දෛවයේ කුරිරු සරදමකට හසුව සිටින බව.....

2017 - 06 - 07 ප.ව 05.01 චමින්ද ජයනාත් ජයසූරිය.

H&Q

නෑ කවුරුත්ම දන්නේ..මේ නෙතු ඉකි බිද හැඩූ තරම්...

 

 

මට හිතෙන හැටි......

නෑ කවුරුත්ම දන්නේ..මේ නෙතු ඉකි බිද හැඩූ තරම්...

යටි සිතට මුවා වී.... උඩු සිතට ඔච්චම් කරද්දී... මේ සිත දවසක හැඩූ තරම්...නෑ කවුරුත්ම දන්නේ..මේ නෙතු ඉකි බිද හැඩූ තරම්...මිය යන සෙනෙහස දෑතට අරගෙන.... පන නල රැකුමට මා වෙර දැරූ තරම්...නෑ කවුරුවත්ම දන්නේ...වැගිරෙන කදුලින් මා සෙනෙහස තෙමමින් ...අහසට දුක් ගී ලියූ තරම්.....

2015 - 05 - 15 දින මුහුණු පොතට එක්කල සටහනකි...

චමින්ද ජයනාත් ජයසූරිය.

බට ලී රාවය.... ලග නැවතුන සිත.....

ජීවිතේ අපට හිමි හිමි වෙන්නේ අයිති තැන් මිසක...ආස තැන් නෙමේ...ජිවිතේ අපට අයිති වෙන්නේ හිමි තැන් මිසක....කැමති තැන් නෙමේ...

මහන්සියට අකුරු ඇදවෙද්දි...සිතුවිලිත් බොදවෙලා යනව...ඒත් මේ වගේ කථා ඇසෙද්දි එව්ව නොලිය ඉන්නත් බැරුව යනව...ජීවිතේ අපට හිමි හිමි වෙන්නේ අයිති තැන් මිසක...ආස තැන් නෙමේ...ජිවිතේ අපට අයිති වෙන්නේ හිමි තැන් මිසක....කැමති තැන් නෙමේ...දෛවය හැමදාමත් ජිවිතය ලියන්නෙ අන්න ඒ විදිහට...මේ කථාව කියවද්දි සමහර විට ඔබටත් එහෙම සිතෙන්න ගනිවි...

හරි ගැඹුරුති පැසිෆික් සයුරෙ මේ වගේ තවත් මොන තරම් නම් කථා ලියවිලා තියෙනවද කියල කියන්න මම දන්නෙ නැ...ඒත් මේ ෆැසිපික් සයුර තරණය කරන අමෙරිකානු නාවුක සෙබලෙකුගේ දින පොතක පිටු අතර සටහන් වෙලා තිබුණ පුංචි කථාවක්..වර්ෂයක් නැති...දිනයක් ඇති... එත් නාමයක් නැති පිටු අතර ලියවුන කථාවක සාරාංශයක්...ඩොල්ෆින් නම ඇසු සැනින් සිත ඇදී යන සත්වයෙක්..මහ සයුරෙ වසන බුද්ධිමත්ම ජීවියෙක්...දෙතනින් කිරීදීල පැටවුන් වඩනා අහිංසකම සත්වයෙක්...දකින හැම හදකටම ආදරයක් දැනෙනා තරම් රුවක් තිබෙනා මත්සයෙක්....ඇතැම් හැකියාවක් ජවිතයකට එලියක් කියල හිතුවට එව්ව හැම විටකම එහෙම වෙන්නෙ නැ...

ඩොල්ෆින්ලටත් ඒ දේ එලෙසමයි...සන්නිවේදන හැකියාව ඔවුන්ගෙ හරි ප්‍ර‍භලයි..‍නිදහස් ඩොල්ෆින් රංචු හැම සවසකම මහ මුහුදෙ පෝළිමට පෙල ගැසිල සිංදු කියමින් රැගුම් පානව..සමහර විට ඔවුන්ගෙ ඒ රාවයන් ගෙතුණු සාදයන් පැය ගනන් පුරා මහ සයුරෙ ජල තලය මත රැව් දෙනව...යමෙකු වටහ ගැන්මට...සිතක් තේරුම් ගන්නට ඔවුන්ට තියෙන්නෙ මහ පුදුම හැකියාවක්..එව්ව ඔවුන්ටම ආවේනික වු ඇතැම් මානයන්ගෙන් එළියට විහිදුන හැකියාවන්...මහ සයුරෙ සැතපුන් ගානක ඈතක සිටියත් ඔවුන්ට ඇතැම් දේවල් දැනෙනව...එත් ඔවුන් සතු වූ මේ අපූරුතම වූ හැකියාවන්මයි ලොව පුරා දහස් සංඛ්‍යාත ජල තටාක වල සිරකරුවන් ලෙසින් වෙසෙන්නටත් ඔවුන්ව පත් කරල තියෙන්නෙ කියල මට හිතෙනව....

ඇමෙරිකානු නාවුක හමුදාවත් මේ දේ ඒ වලසින්ම සිදුකරනව...හොදින් පුහුණුකල ඩොල්ෆින් මසුන් සතුරු ප්‍රදේශ වල ඔත්තු බලන්න ඔවුන් නිරන්තරයෙන්ම යොදවනව...එවැනි ඩොල්ෆින් මසුන්ට උරුම වන්නෙ ජිවිතය කරුමයක් කියන වදන්පෙළ විතරමයි...මොකද නිදහස කියන දේ ඔවුන්ගෙ ජීවිතවලින් මුළුමනින්ම වියැකිලා යනව...පැසිෆික් සයුරෙ ස්ථානගතව සිටින ඇමෙරිකානු නාවුක භට පිරිසක් සතු මේ විලසින් ඇති දැඩි වන එක් ඩොල්ෆින් මසෙකු දින කිහිපයක සිට අසාමාන්‍ය චර්යාරටාවක් පෙන්වන්නට ගන්නව...ටික දිනක් ගතවන කල එය තද බල ලෙස වැඩි වන බව ඔවුනට පෙනී යනව...(ඒ කියන්නෙ එම මත්සයා සතු දෛනික ක්‍රියාපටිපටියෙන් මුළුමනින්ම බැහැරවීම දක්වා) නාවිකයන් ඔහු සයුරට මුදා හල පසු වෙරළෙහි යම් ස්ථනයකට ගොස් නතර වන බව පසුව මෙම සෙබලුන් පිරිස සොයා ගන්නව...මෙම ඩොල්ෆින් මත්සයාගෙ පිටෙහි සවිකොට ඇති සෝනාර් යන්ත්‍රයෙන් ඔහු සිටිනුයේ එකම තැනක බව නාවුකයන් සතු පරිගණක තිරයන්හි දිස්වෙනව...එය ගෙඩ බිමට ආසන්න තැනක්...නමුත් අන් රටක වෙරළ සිමාවක් නිසා ඔවුන්ට ලංවීමටත් නෙහැකියි...මෙම සිදුවීම පෙනටගනය කරාම අවසන ඇදි යනව(පෙන්ටගනය යනු ඇමෙරිකානු ආරක්ෂක මෙහෙයුම් මධ්‍යස්ථානයය)...ඔවුන් රහසිගත ඔත්තු බැලීමේ කණ්ඩායමක් මෙම ප්‍රදේශය කරා යොමුකරනව....හරි පුදුමයි....එම දසුන් පෙළ ඇත්තටම ඔවුනට අදහාගත නොහැකි සිදූවීමක් ලෙස පෙළගැස්වෙනව...කුමක්ද මේ සිදුවිම...?

වෙරළ ආසන්නයෙහි සුන්දර ගල්පරයක් මත පුංචි කොළුගැටයෙකු බටලියක් වාදනය කරනව... බට ලි රාවයට මේ ඩොල්ෆින් මත්සය නෙගැඹුරු ජලයෙහි ඒ මේ අත පිහිනමින් රැගුම් පානව... එය දින කිපයක සුන්දර බැදිමක් ලෙසින් හරි ලස්සනට එතැන මිහිරි දසුනකින් වලින් පුරවනව.....රහසිගත ඔත්තුකරුවන් මහත් විශ්මයක් ලෙසින් මේ දෙස ඇසපිය නොහෙලා බලා සිටිනව...නමුත් එම දසුන්පෙළ රහසිගත ඡායාරූප ලෙසින් පෙන්ටගනයට වාර්ථා වෙනව....ඒ ලස්සන බැදීමෙහි අවසාන මොහොත ලොවටම රහසක් වෙමින් අවසන් වෙනව...බට ලි වාදනයෙන් පසු අදුර වැටෙන විට මේ පුංචි කොළුගැටය තම ඩොල්ෆින් මිතුරාටද සමු දී නිවහන කරා පියනගනව...නමුත් ඉන් පසු කිසිදිනෙක ඒ සුන්දර ගල්පර මතට වී කොතරම් ලස්සනට බට ලි වාදනය කලත් තම මිතුරාට එය ඇසිමට පැමිණීමට නොහැකි බව ඔහු කෙලෙසනම් විශ්වාස කරන්නද....?

(සත්‍ය සිදුවිමක් වට මා විසින් සිදුකල අකුරු පෙළගැස්මකි)

චමින්ද ජයනාත් ජයසූරිය.

2017 - 05 - 16 දින මා විසින මුහුණු පොතට එක්කල සටහනකි.

"ගනිනා සැම විටකෙදිම වෙනස්වන...ජිවිතය යනු හුදු සරල පියගැටපෙළකි...."

At Home...

මට හිතෙන හැටි...... 

මේඝයක් වන් සිතුවිල්ලක් පැමිණ හද කැළඹුවා....

සානුවක් නොමැති මිටියාවතක් මත සිත තනිවෙලා....මේඝයක් වන් සිතුවිල්ලක් පැමිණ හද කැළඹුවා....පාරුවක් නොමැති නිල් විල් දිය‍ඹ මාවතක් වෙලා....රාගයක් නොමැති සිතුවිලි දැහැනෙ මා සැතපුනා....

2017 - 05 - 06 දින මුහුණු පොතේ තැබූ සටහනකි.

- චමින්ද ජයනාත් ජයසූරිය.

මට හිතෙන හැටි......

මොකද විසක් රැදුනත් ඔවුන්ට තියෙන්නෙ විතක් මිසක දලක් නොවන නිසා...

මී මැස්සො...රිදුනම උන් අනිනව තමා...ඒත් ඔබ දන්නවද...? ඔබේ අතක විතක් රදල ගියත් ඒ මී මැස්සො ඉගිල යන්නෙ ඔවුන්ගෙ ජීවිතේ අවසන් ගමන් යන වග...ඔවුන් ඒ ලබන්නේ මේ ලෝකෙ ඇති අමිහිරිම වේදනාව බව...පැය ගනන් වේදනාවත් රදව ගෙන වැටි වැටී ඉගිල යන ඔවුනට වසානයෙ උරුම වන්නෙ මරණයක්ම බව..ඇත්තටම ඔවුන් හරිම අහිංසකයි...මොකද විසක් රැදුනත් ඔවුන්ට තියෙන්නෙ විතක් මිසක දලක් නොවන නිසා...

(සත්‍ය අත්දැකීමක් ඇසුරිනි)

2017 - 04 - 24 මුහුණු පොතට ලියූ සටහනකි

- චමින්ද ජයනාත් ජයසූරිය.

පියෙකුගෙ කදුළු.....දෛවය ගලන්නෙ කොයිබටද...මිනිසුන් රදන්නෙත් එතැනමය...

පියෙකුගෙ කදුළු.....

දෛවය ගලන්නෙ කොයිබටද...මිනිසුන් රදන්නෙත් එතැනමය...

මෙන්න කියල කිසි දෙයක් ඔහු ගාව තිබුනෙ නෑ...මොකද දෙන්න තිබුණු හැම දේම ඔහු දිල තිබුනෙ දරුවන්ට හින්ද...මූණ රැලි ගැසිල... කම්ඹුල් වල ගැසිල...අතපෑවෙ දරුවන් වන් මහ මග යන එනා මිණිසුන්ටය...දෛවය ගලන්නෙ කොයිබටද...මිනිසුන් රදන්නෙත් එතැනමය...සා තිස් වසක් මහ ගල් මුදුන් වල කළු ගල් කැඩුවේ තම පණ වන් දරුවන්ම රැකුමටය...මවක් නැති ගෙපැලකට මවක් වුවෙහිද ඔහුමමය...හැම රැයම ඒ ගත වේදනාවන්ගෙන් වෙලා ගත්තද... කෙදරිලි හඩක් නම් ඔහු පිටකලේවත් නැත...ඒ තම දරුවන්ට එයද දුකක් වේදෝයි සිතු නිසාමය...නමුදු සිතනා සැම දේම එලෙසින් සිදුනොමවෙනා මේ ලෝකයෙහි අද ඔහුට උරුමව ඇත්තෙ මහමගය... ඒ දෙඅත් වල නැගි කරගැට වේදනා දුන් අතීතය මකාලන්නට ඔහු උත්සාහ ගන්නා වාර ගනනද අනන්තය..ඒ හැම විටකම ඔහුගේ දෙඇස් අගින් ගලමින් ඇද වැටෙනා වූ කදුළු කැට ගනනද අනන්තය... දරු සෙනෙහස... ඒත් එය මහ පුදුමය....කිමද ..දරුවන් හොදින් බව සිහිවෙනා හැමවිටකම ඔහු නිල් අහස දෙස බලමින් සිනා සෙනා වාර ගණනද අප්‍ර‍මාණ වන බැවිනි..

2017 - 04 - 29 දිනමුහුණුපොතට එක්කල සටහනකි.

- චමින්ද ජයනාත් ජයසූරිය.

රන් කුඹල්ලු.....

ජීවිතයෙ ඇතැම් දේවල් දකින්නනම් ඉවසන්න ඕන...පැය ගනනක් උනත් නිසොල්මන්ව ඉවසිල්ලෙන් බලන් ඉන්න පුරුදු වෙන්න ඕන...

හුස්මක හරි ඉවක් වැටුනොත් ඔවුන් ඉගිලිලා යනව...ජීවිතයෙ ඇතැම් දේවල් දකින්නනම් ඉවසන්න ඕන...පැය ගනනක් උනත් නිසොල්මන්ව ඉවසිල්ලෙන් බලන් ඉන්න පුරුදු වෙන්න ඕන...එහෙම නැතිනම් ඒ දසුන් අපට ජිවිතයෙ කවරදාකවත් දකින්න බැරිව යන දසුන් ලෙසින් මැකිල යනව... මේ අත්දැකිම මම වින්දෙ නවය වසරෙදි විතර...රන් කුඹල්ලු... දවසක් ඉස්කෝලෙ ඇරිල ගෙදර ඇවිල්ල පුටුවෙ වාඩි වෙලා ඉද්දි රූං..රූං ගාල ඔලුව වටේ මොකෙද්දෝ කැරකෙනව වගේ දැක්ක...අම්ම, ඔන්න දෙඹරෙක් කියල තේ කෝප්පයත් අතෙහිම තබාගෙන කැ ගැසුවත්...පසුව වූ දෙඹරෙක් නෙමේ කුඹලෙක් කියල පැවසුව..(ඒ තමා මේ ලෝකෙ ඉන්න ලස්සනම කුඹල්ලු වර්ගය වන රන් කුඹල්ලු කියල පසුව මම දැනගත්ත..) ටිකක් එබිකම් කරල බලන විට තමයි දුටුවෙ පුටුවෙ භාපතක පුංචියට ඌ මැටියෙන් ගෙයක් තනනව කියල..ගේන මැටි බෝල වලින් සමහරක් පුටුව යට වැටිල තියෙනවත් කියල..පුංචි පුංචි මැටි බෝල වු කටින් රැගෙන විත් මේ කවාකාර කලගෙඩියක්වන් නිවහන තනන හැටි බලන් ඉන්න ආසයි...ඒ වගේම හරිම ලස්සනයි....

ටිකක් බලන් ඉද්දි හිතෙන්න ගත්ත කොහෙන්ද මෙයා මේ මැටි බෝල ගෙනෙන්නෙ කියල හොයන්න ඕන කියල...පුදුමයි මිදුලෙ තෙත බිදක්වත් නැති වියළි තැනකින් තමා මෙයා මේ මැටි බෝල රැගෙන එන්නෙ..ඒත් කොහොමද එහෙම වෙන්නෙ..ඒක හරි අපූරු සිදුවිමක්..ගේ හදන තැනින් මිදුනු මම ඉන් පසු ඌ මැටි ගන්න තැනට වෙලා බලන් ඉන්න පටන් ගත්ත...දෙතුන් පාරක් කටින් මැටිබෝල ගුලි කොට රැගෙන යන මෙයා ටික වෙලාවක් නැතිව යනව...නෑ නැතිව යනව නෙමේ ඒ වතුර සොයන්න යනව...ගහක කොලයක් මත පිණි බිදක් හෝ තිබුනොත් මෙයා එතනට යනව...වතුර ටිකක් බොනව..මුවටත් වතුර බිදුවක් රැගෙන යලි සුපුරුදු තැනට පැමිණෙනව...මුවේ ඇති වතුර බිදුව පොලෙව මතට මුදා හරිනව....ඉන්පසු ඒ තෙත් වූ පසෙන් මැටි බෝල ලෙස ගුලි කොට රැගෙන විත් නිවහන යලි තනනව..මෙය දහවල පුරාම සිදුවන නොනවතින සිද්ධි දාමයක් ලෙස පවතිනව..

අවසානයෙ පුංදි කුටීර රශියකින් යුතු කුඹල් නිවහනක් ලෙස එතැන නිමැවෙනව...ඒ එක් කුටීරයක් නිමවන අවසානයෙ පුංචි බිජුවක් ඒ තුල වූ දමනව...ඉන් පසු ඒ කුටීර ගස්වල වෙසෙනා දළමුවන් රැගෙන විත් පුරවනව(බිජු වලින් නික්මෙන පැටවුගේ ආහාරය වනුයේ එම දළඹුවන්ය)ඉන් පසු එම කුටීරය මැටියෙන්ම වසා දමනව. මෙවන් කුටීර දහයක් පහළොවක් පමණ රන් කුඹළු ගෙයක පවතිනව...සති කිහිපයකින් එම කුටීර සිදුරු කොට සුහුබුල් රන් කුඹලුන් ඉගිල යනව...
මෙය මා පුංචි කල ස්වභාදහමෙන් අත්විදි අපුරු අත්දැකිමකි..එසේම කිසිදාක නොමැකෙනා සුන්දර සිහිවටනයකි...කාලය නාස්තිනොකොට පොතක් පතක් බලාගන්නා ලෙස අම්මාගෙන් බැනුම් අසමින් ගෙවී ගිය සුන්දර කාලපරිච්ජේදයකි.. අවස්ථාවක් ලදොත් ඔබත් මෙය අත් විද බලන්න...කිමද එය ස්වභාදහමේ අපූරු චමත්කාරය දනවන සුන්දර සිහිවටනයක් ඔබටද තිළිණ කොට දෙන නිසාවෙනි...

2017 - 05 - 05 මුහුණු පොතට එක්කල සටහනකි.

- චමින්ද ජයනාත් ජයසූරිය